گاهنوشته هایم

ای که یار دیرینه ای بر دیارم

ای که وصف تو ته اقیانوسم

ای که تویی همچون دُر صدفم

ای که آرام ترینم

ای که تو وصف مرجانم

ای زیباترین دلدارم ای مگر جانم

می ستایم تو را لیک در نهانم

ای همچون جام و جان در بهارم

ای قشنگترین وصله ی جانم

ای پُل شرق غار کوگانم

ای گنجینه ی دفینه در کلماکره ام

ای یار دیروز و امروزم

تقدیم تو باد بهترین اوصافم

گاهنوشته هایم ...

گویند وصف که کرده ای بهترین راگویمش روشنی چشمم رادر ابدیت جان خوانم او راکز بهتر و مهتر نبینم او راتا کجا گریزم از فراق او راچشم اوست، بینایی دلم راگویند کجاست این دفینه راتا که خزان آمد نیافتی او راگفتمش گاهی جویم او رابهترین بهانه هاست او راگر باشد، نباشد بیراهه رازین دنیا بهتر از اورانجستم در افکار و اوهام خود راتا که خیره گشتم وسعت چشمانش رابُهت و عجبا زین شکوهش را گاهنوشته هایم ...

شهرمان پر شده از بدی‌ها

شهری در غبار ترافیک ها

شهرمان پُر از غم و دودها

شهری پُر از فریادها

شهری با مردمان صورت ماسک ها

شهرمان غم و اندوه ها

شهری با غصه و بیقراری ها

شهرمان در ظلمات و تاریکی ها

شهرمان بام هایی بدون برف ها

شهری در دل دریاها

گاهنوشته هایم ...